skip to main |
skip to sidebar
का मन हे स्वप्नात रमते ...वेडे मन हे असे फसते अन्
प्रियकराच्या भूमिकेतून कविता लिहीण्याचा प्रयत्न केला आहे .॥
एका प्रियकराच्या भूमिकेतून कविता लिहीण्याचा प्रयत्न केला आहे ....
नाजूक हळवं मन ... ओल्या पापण्या,
अंकुर प्रेमबंधाचा असा ह्रुदयी रूजावा ...
काय जादू असते या पावसात ? तो येताच नाचू लागते मन हे आनंदात पाऊस म्हणजे तू .. कधी मला वाटतं तोही येतो तेव्हा, मन वेडं होऊ लागतं. आठवतं.. त्याची चातकाप्रमाणे वाट पहाणं, तो बरसू लागताच, बेधुंद होऊन गाणं. तोही तुझ्यासारखाच थोडासा खट्याळ.. पहावंसं वाटलं की दडून बसतो ढगांच्या आड. ऐकतच नाही कधी कधी, खूप खूप सतवतो .. पण जेव्हा बरसतो, तनमन सुखावून जातो. तुझ्या आठवणी ही पावसासारख्याच ... कधी रिमझिम तर कधी मुसळधार . ये ना आता लवकर, कळत कसं नाही तुला, कोमेजून गेले आहे मी या विरहाच्या उन्हात. नको असा त्रास देऊ, जाऊ नकोस दूर दूर .. माझ्या ह्रुदयी बनून रहा तू प्रीतीचा महापूर !!!
दिले होतेस वचन तू मग ...साथ सोडूनी गेलास का ? जीवनाच्या प्रवासात ...अर्ध्यावर निघूनी गेलास का ? जखम अशी देऊनी गेलास, जी कधी भरणार नाही का दिल्यास वेदना अशा, ज्यांचा अंत होणार नाही स्वप्ने काचेची सजवूनी, चूरचूर करूनी गेलास का ? दिले होतेस वचन तू मग ...साथ सोडूनी गेलास का ? खोट्या साऱ्या आणाभाका .. प्रेमही ते खोटेच होते अश्रू, वेदना, एकटेपणा .. हेच का सारे नशीबी होते बंध नाजूक प्रीतीचे असे तोडूनी गेलास का ? दिले होतेस वचन तू मग ...साथ सोडूनी गेलास का ?
आजकाल स्वप्नंही घाबरू लागली आहेत डोळ्यात उतरण्यासाठी ......... कारण त्यांना ठाऊक आहे एक दिवस आपण कोमेजून जाऊ वास्तवात कुठेच जागा नाही आपल्यासाठी ! कारण ज्याच्यासाठी सारी स्वप्नं पाहिली तोच निघून गेला आहे साथ सोडून ...... जी सजवली होती डोळ्यात दोघांनी त्या साऱ्या स्वप्नांना चूरचूर करून ...... म्हणून आता ठरवलं आहे स्वप्नं पहायची पण फक्त आपल्यासाठी कोणाला हक्कच द्यायचा नाही आपल्या स्वप्नांना पायदळी तुडवण्यासाठी
इतरांच्या भावनांची ....
कोणी विचारलं जर मला ... प्रेम म्हणजे काय ? तर मी सांगेन ...... प्रेम म्हणजे तू !! कारण .......... प्रेम तुझ्या हळव्या शब्दांमधून पाझरतं तुझ्या मधूर सूरांमधून रूणझूणतं प्रेम तुझ्या डोळ्यांमध्ये दिसतं तुझ्या रेशमी स्पर्शामध्ये जाणवतं म्हणून माझ्यासाठी प्रेमाची व्याख्या आहेस तू .... कोणी विचारलं जर मला ... प्रेम म्हणजे काय ? तर मी सांगेन ...... प्रेम म्हणजे तू !! प्रेम म्ह्टलं की दिसतो चेहरा तुझाच प्रेम म्हटलं की येतो विचार तुझाच प्रेम म्हणजे तुझा असलेला माझ्यावरचा विश्वास तुझ्या श्वासात गुंतलेला माझा श्वास !!!! म्हणून .... कोणी विचारलं जर मला ... प्रेम म्हणजे काय ? तर मी सांगेन ...... प्रेम म्हणजे तू !!
काय जादू असते या पावसात ? तो येताच नाचू लागते मन हे आनंदात पाऊस म्हणजे तू .. कधी मला वाटतं तोही येतो तेव्हा, मन वेडं होऊ लागतं. आठवतं.. त्याची चातकाप्रमाणे वाट पहाणं, तो बरसू लागताच, बेधुंद होऊन गाणं. तोही तुझ्यासारखाच थोडासा खट्याळ.. पहावंसं वाटलं की दडून बसतो ढगांच्या आड. ऐकतच नाही कधी कधी, खूप खूप सतवतो .. पण जेव्हा बरसतो, तनमन सुखावून जातो. तुझ्या आठवणी ही पावसासारख्याच ... कधी रिमझिम तर कधी मुसळधार . ये ना आता लवकर, कळत कसं नाही तुला, कोमेजून गेले आहे मी या विरहाच्या उन्हात. नको असा त्रास देऊ, जाऊ नकोस दूर दूर .. माझ्या ह्रुदयी बनून रहा तू प्रीतीचा महापूर !!!
चल ऊठ ... रडतेस काय ??? होऊ नकोस अशी हताश .... सोडू नकोस जिद्द ... बसू नकोस होऊन निराश ओढून घे एक हसरा मुखवटा .. तुझ्या या दुःखी, रडवेल्या चेह-यावर पिऊन टाक तुझ्या अश्रूंचा एक एक थेंब गिळून टाक सारी किल्मिषं .. राग द्वेष दाबून ठेव तुझ्या ह्रुदयातील भावनांचे उद्रेक या सा-या गोष्टींना इथे काहीच किंमत नसते गं वेडे ... तुला अजून ही कसं नाही कळलं ??? कोणास सांगशील तगमग तुझ्या मनाची ? कोणास दाखवशील घालमेल तुझ्या जीवाची ? कोणीच नसतं अशा वेळी पाठीवरून हात फिरवणारं प्रेमाने जवळ घेऊन आपले अश्रू पुसणारं म्हणून तूच आता सावर स्वतःला ... अशी मोडून जाऊ नकोस कितीही वादळं आली तरी आयुष्याची वाट सोडून जाऊ नकोस उभी रहा पुन्हा एकदा ... नवीन सुरूवात कर सगळ्या अडीअडचणींवर खंबीरपणे मात कर कोणी साथ दिली नाही तरी मी नेहमीच तुझी साथ देईन तुझंच मन आहे मी ... हरवलीस कधी तर वाट दाखवून देईन
पहिल्या पावसात भिजताना, त्या रोमांचित एकांतात नजरेनेच म्हणालास .... जवळ ये अशी जरा ... मिठीत घेतो सामावून दोघांची मनंही जरा चिंब होऊ देत ना भिजून बुडालेच होते आकंठ तुझ्या प्रणय सागरात मीही मग कशी म्हणू शकले असते तुला " नाही " वाराही खट्याळ झोंबत होता अंगाला राहिलेच नाही मग अंतर दोघांत जरा सरींवर सरी ओघळती गालावरी नजर तुझी खिळली अधरांवरी लाज लाजूनी मी पुरती अशी मोहरले विसरूनी सारे काही तुझ्या बाहूपाशात हरवले आता तू नसताना ......... राहून राहून सारे आठवते भिजलेले क्षण ते मोरपिशी पुन्हा ह्रुदयी साठवते !!!!
मी एक नाव भरकटलेली ... या अथांग खोल समुद्राच्या मधोमध हेलकावते आहे एकटीच ...... आजूबाजूला एक चिटपाखरू ही नाही मदतीसाठी झुंजते आहे अविरत प्रचंड लाटांशी लढते आहे अखंड वादळवाऱ्य़ाशी शोधते आहे किनारा ... जीव पणाला लावून एकच प्रश्न सतत आहे मनाला भेडसावून मिळेल का कधी किनारा ??? की गिळंकृत करेल हा समुद्र एक दिवस मला ???
कितीदा तरी मारलं आहे मी तिला खरं तर मनाविरूध्दच .......... मनातल्या मनात कोंडून जीव घेतला तिचा मला उमलायचं आहे असं म्हणत असतानाही नाही जगू दिलं तिला .......... नाही बहरू दिलं तिला ......... पण का प्रत्येक वेळी आपणच बळी द्यायचा तिचा दुसऱ्यांचा विचार करताना आपला विचार कधी करायचा ? आपल्या मनातील भावनांना कधी वाव द्यायचा? म्हणूनच मीही ठरवलं आहे......... तिला आता बहरू द्यायचं तिलाही हळूवार फुलू द्यायचं आणि तिच्याबरोबर आपणही फुलत जगायचं !!!
भाव जे मनात तुझ्यासाठी ... आहेत सारे शब्दांच्या पलीकडे, कसे आणू सांग मी ओठी ... शब्दही पडती रे अपुरे ! पहा कधी .. नजरेस मिळवूनी नजर असेल तेथे प्रतिमा तुझीच, या थरथरणाऱ्य़ा ओठांवरही .. असेल तुझेच प्रणय गीत ! कधी निसटत्या स्पर्शातही... जाणवेल ओलावा प्रीतीचा, कधी माझ्या श्वासात पहा.. मिसळूनी स्वर तुझ्या श्वासांचा ! अंकुर हा प्रेमबंधाचा ... तुझ्याही ह्रुदयात रूजेल का ? कळी आपल्या प्रीतीची सांग मला उमलेल का ?
पहाटे पहाटे जेव्हा किरणे तुझ्या प्रेमाची, पसरतात माझ्या ह्रुदयाच्या आकाशात.. तेव्हाच तुझ्या आठवणींचे दंवबिंदू , मनाच्या हिरवळीवर चमकू लागतात ! मन अधिकच हळवे होते , भरून आलेल्या आभाळासारखे .. तुला पाह्ताच खुलते मग, सप्तरंगी इंद्रधनुष्याप्रमाणे ! जेव्हा पर्वतरांगेवर झुकतात ते काळेभोर नभ, भासतात जणू प्रेमी मिलन-आतुर.. वाटते असेच एखाद्या बेधुंद क्षणी, तूही घ्यावेस मला आपल्या मिठीत सामावून !!
वाटतो तुझ्या प्रितीचा गारवा !
जे सांगायचे आहे मला , ते न बोलता तुला कळेल का ? पाहते आहे जे स्वप्न मी ... तेच स्वप्न तुला ही पडेल का ? कविता माझ्या प्रितीची , तुला कधी समजेल का ? तुझेही ह्रुदय माझ्यासाठी ... सूर प्रेमाचे कधी छेडेल का ? बोलू नकोस काहीच ... पण फक्त् नजरेचा एक इशारा देशील का ? मी केलं आहे तितकंच प्रेम तूही कधी माझ्यावर करशील का ???
पूर्वी कधीच हे झाले नाही ..
पावसाची रात्र नशीली ... आणि हवास तू जवळी
का कधी कधी जवळचीच माणसं इतकी कठोरपणे वागतात ?
आजकाल सगळ्यांपासून दूर राहू लागले आहे ...
तू आलास आयुष्यात असा ...... जणू काळ्याकुट्ट रात्रीनंतर यावी एखादी प्रसन्न सकाळ, जसा अमावास्येच्या अंधारानंतर पसरावा चांदण्यांचा शीतल प्रकाश. तू आलास आयुष्यात असा ...... जशी रखरखीत उन्हामध्ये यावी रिमझिम पावसाची सर, जशी उदास अंतरी उठावी एक आनंदाची लहर. तू आलास आयुष्यात असा ...... जसे अंधारलेले मन लाखो दिव्यांनी जावे झगमगून जसा भरून आलेल्या आभाळातही हळूच चंद्र दिसावा ढगांच्या आडून. तू आलास आयुष्यात असा ...... जसे संथ पाण्यामध्ये उठावे हजारो तरंग, जशी निराश झालेल्या मनी जागून यावी जगण्याची उमंग !
आनंदाचा एक अश्रू ..
तोच आहेस तू ... अन तीच मी ... तरीही का वाटते ही रात्र आज नवी ? घेऊनी आली निशा जणू संदेश मिलनाचा एकमेकांत पुन्हा नव्याने आज विलीन होण्याचा तुझा स्पर्शही वाटतो रे आज नवा नवा श्वासात जाणवे तुझ्या, प्रणयाचा गारवा लाभली आज अशी स्वप्नातील ही चांदरात अधीर मिठीत तुझ्या न राहिले मजला भान चांदणे शीतल नभातले ही सांगते ... जागवावी आज ही रात्र एकांताची नजरेचे इशारे म्हणती रे सजणा , नको तोडू ही साखळी तुझ्या बाहूपाशाची विसरू आता सारे काही ... या मिलनाच्या बेधुंद क्षणी , मोरपिशी क्षण हे रोमांचित ... ठेऊ ह्रुदयात कायमचे साठवूनी !
ती पहिली भेट चांदण्या रात्रीतली स्मरते अजूनी रे हुरहुर दोन मनातली पहिल्याच भेटीत असे केलेस वार नजरेचे वाटले ऐकतच रहावे स्वर तुझ्या गीतांचे एकटक तुझी नजर खिळली अशी मजवर लाज आली गाली अन् मीही झाले अनावर घायाळ ह्रुदय झाले तुझ्या पहिल्या स्पर्शाने हरवले गुलाबी स्वप्नात त्या नव्या हर्षाने मोहक क्षण तो एक एक कितीदा पुन्हा पुन्हा जगले ती धुंद एकांताची रात्र नाही अजूनी विसरू शकले ........
नाती अनेक प्रकारची असतात
जुळता तुजसवे, अनुबंध प्रीतीचे ... फ़ुलला वसंत ग्रीष्मात, झाले चांदणे शब्दांचे ! मिळता नजर ही नजरेस तुझ्या ... उठले तरंग मनी, स्वर गुंजले प्रेमगीतांचे ! स्पर्श मखमली होता, तनूस या तुझा ... मोहरले मन, लाजूनी झाले मी चूर ! लाभता सहवास तुझा काही क्षणांचा ... जगले जणू आयुष्यच, कशी राहू सांग आता दूर ! जडता नाते ह्रुदयाचे ह्रुदयाशी ... भासले जणू ही गाठ असे जन्मोजन्मीची ! होता मधूर मीलन आपुले ... कळले मज, होती हीच इच्छा नियतीची !
